Sınır dışı edilmelere ilişkin yeni düzenleme, AB liderlerinin geçen yıl onayladığı dış kaynak kullanımı eğiliminin ilk somut sonucunu temsil ediyor.

Avrupa Komisyonu Salı günü, onaylanması halinde üye devletlerin reddedilen sığınmacıları daha önce hiç ayak basmadıkları uzak ülkelere nakletmelerine olanak tanıyacak ve göç politikasında dönüştürücü bir değişimin sinyallerini verecek yeni bir düzenleme sundu.

Yasa, sınır dışı etme merkezleri (ya da Brüksel’in deyimiyle “geri gönderme merkezleri”) inşa etmek için zorunlu bir program oluşturmuyor ancak hükümetlerin, mali teşvikler karşılığında göçmenlere ev sahipliği yapmaya istekli olabilecek blok dışındaki ülkelerle anlaşmalar yapmasına izin vermek için gerekli yasal zemini hazırlıyor.

Fiziksel transfer ancak başvuru sahibi uluslararası koruma elde etmek için tüm yasal yolları tükettikten ve kesin dönüş emri verildikten sonra gerçekleştirilecek.

Salı günkü düzenleme, AB liderlerinin ekim ayında bir dönüm noktası niteliğindeki zirvede onayladıkları dış kaynak kullanımı girişiminin ilk somut sonucu. O dönemde devlet ve hükümet başkanları, Brüksel’e keşfedilmemiş bölgelere girme izni veren geniş ama muğlak bir formülasyon olan “düzensiz göçü önlemek ve karşı koymak için yeni yollar” keşfetmeyi kabul etmişlerdi.

Komisyon, bu teklifle, “geri dönüş ülkesi” kavramının pratikte ne anlama geldiğini yeniden tanımlayarak dış kaynak kullanımını bir adım daha yakınlaştırıyor. Mevcut kurallara göre üye devletler, reddedilen sığınmacıları menşe ülkelerine, geri kabul anlaşması olan bir transit ülkeye ya da göçmenin “gönüllü” olarak rıza göstermesi halinde başka bir ülkeye gönderebiliyor.

Yeni yasada ise “rıza” kavramı aşındırılıyor ve transfer yöntemleri, AB ülkelerinin AB üyesi olmayan ülkelerle anlaşmalar yapmasına ve sınır dışı merkezleri inşa etmesine izin verecek şekilde genişletiliyor.

Komisyon bu tesislerin inşasına ya da yönetimine öncülük etmeyecek, bunun yerine maliyetli, lojistik açıdan zorlu ve siyasi açıdan tartışmalı olması beklenen bu projeyi sürdürüp sürdürmeme kararını hükümetlere bırakacak. Yine de AB çapında bir program olasılığı göz ardı edilmiyor.

İtalya, Danimarka ve Hollanda dış kaynak kullanımına ilişkin tartışmalara öncülük etti ve bu konuda ilerleme kaydedecek en muhtemel adaylar olarak görünüyor. İtalya’nın Arnavutluk’taki sığınma taleplerini işleme koyma amaçlı merkezlerini tam teşekküllü “geri dönüş merkezlerine” dönüştürme planını değerlendirdiği bildiriliyor. Arnavutluk’taki merkezler, yasal işlemlerin felce uğramasının ardından şu anda boş durumda.

Ancak yönetmelik, bu merkezlerin karşılaması gereken, anlaşmanın “etkili bir şekilde uygulanmasını” izleyecek bağımsız bir organ, refakatsiz çocuklar ve çocuklu aileler için bir muafiyet ve olası insan hakları ihlallerini ele almak için sorumlulukların net bir şekilde tanımlanması gibi asgari kriterleri ortaya koyuyor.

İnsani yardım örgütleri, ekim ayındaki zirveden bu yana bu tür ihlallerin kaçınılmaz olduğu uyarısında bulunuyor. Onlara göre, göçmenlerin rızaları olmaksızın uzak ülkelere gönderilmeleri, yetersiz denetim ve standart altı koşullarla sonuçlanacak ve cezasız kalan yaygın insan hakları ihlalleri için verimli bir zemin yaratacaktır.

Sivil toplum kuruluşları (STK’lar) ayrıca, sığınmacıların fiziksel olarak tesislerin içinde tutulmaları gerekeceğinden, dış kaynak kullanımının gerektireceği yaygın gözaltı kullanımı konusunda da alarm verdiler.

Salı günü sunulan yasa, reddedilen sığınmacıların “belirli bir üye devlette” en fazla iki yıl sürecek şekilde gözetim altına alınması için geniş bir nedenler listesi öngörüyor. Denizaşırı bir merkezde alıkonulma için azami bir süre belirlemiyor, bu süre ikili bir anlaşmayla belirlenmeli ve “kısa ya da uzun vadeli olabilir.”

Eksik parça

Geri Dönüş Yönetmeliği, AB’nin neredeyse dört yıl süren zorlu müzakerelerin ardından geçen yıl onayladığı kapsamlı reform olan Göç ve İltica Paktı’nda kalan boşluğu kapatmayı amaçlıyor. Pakt, Kuzey’den Güney’e tüm hükümetlerin yükün paylaşılmasına yardımcı olmasını sağlamak için bir “zorunlu dayanışma” sistemi ile sığınmacıların kabulü ve yönetimi için ortak kurallar oluşturuyor.

Ancak revizyon, başvuruları reddedilen ve artık Avrupa topraklarında kalma hakkına sahip olmayan sığınmacılar için sürecin son aşaması olan geri gönderme konusunu ele almadı. Mevcut mevzuatın yenilenmesine yönelik daha önceki bir girişim Avrupa Parlamentosu’nda takılmış ve hiçbir zaman gün ışığına çıkmamıştı.

Yıllardır blok, yüzde 20 ile yüzde 25 arasında dalgalanan etkin sınır dışı etme oranını hızlandırmak için mücadele ediyor ve gözle görülür bir ilerleme kaydedilmiyor. STK’lar, geri dönüş oranının arkasındaki verilerin eksik olduğu ve politika yapımına rehberlik etmek için kullanılmaması gerektiği konusunda uyarıda bulundu.

Durgunluğun nedenleri arasında sığınmacılar ve yetkililer arasında, üye devletlerin kendi aralarında ve özellikle de üye devletler ile vatandaşlarını geri almayı reddeden menşe ülkeler arasındaki işbirliği eksikliği yer alıyor.

Aşırı sağcı güçlerin düzensiz göç konusunu seçim kazanımları için istismar etmesiyle birlikte üye devletler, daha katı bir metin ortaya koyması ve dış kaynak kullanımı konusunda yıllardır süregelen tabuyu yıkması için Komisyon üzerinde baskı oluşturdu.

Brüksel’den gelen yanıt bu görevi yerine getirecek gibi görünüyor: önerilen tüzük, uzak ülkelerde sınır dışı etme merkezleri kurma iznini yasalaştırmanın yanı sıra reddedilen sığınmacıların uyması gereken kişisel kimlik, biyometrik veriler, iletişim bilgileri ve geçiş yaptıkları ülkelere ilişkin bilgiler gibi yükümlülükleri de ortaya koyuyor.

Yasaya göre göçmenler, iade süreci boyunca her zaman hazır bulunmalı ve “gerekli ve usulüne uygun olarak gerekçelendirild

Bu yükümlülükleri ihlal edenlerin sosyal yardımları kesilebilir, seyahat belgelerine el konulabilir ve çalışma izinleri iptal edilebilir. Ayrıca gelecekte AB’ye uzun süreli giriş yasakları ve hatta metinde detaylandırılmayan “mali cezalar” ile karşı karşıya kalabilirler.

Buna ek olarak yasa, “güvenlik riski” oluşturduğu düşünülen sığınmacıların gözaltına alınması ve sınır dışı edilmesi için hızlı bir prosedür oluşturuyor.

STK’lar bu “cezalandırıcı” yaklaşımı kınayarak, sığınmacıların haklarına zarar vereceğini, “tehlikeli klişeleri” pekiştireceğini ve göç ile ceza hukuku arasındaki çizgiyi bulanıklaştıracağını savundu. Komisyon’un yönetmeliği açıklamadan önce bir etki değerlendirmesi yapmamış olması, mevzuatın siyasi baskı altında ve anlamlı bir istişare yapılmadan aceleye getirildiğini düşünen sivil toplumu endişelendirdi.

Buna karşın, siyasilerden gelecek tepkilerin daha sıcak olması bekleniyor.

Yasa taslağını müzakere edecek olan Konsey ve Parlamento, son yıllarda belirgin bir şekilde sağa dönerek düzensiz göçü engellemek için daha sert bir çizgi talep ediyor. AB, Norveç ve İsviçre genelinde iltica başvuruları 2024 yılında yüzde 11 oranında azaldı ancak bir milyon sınırının üzerinde kaldı.

Avusturya’dan muhafazakar bir AP üyesi olan Lukas Mandl, Komisyon’un önerisini, dış kaynak kullanımı unsuru da dahil olmak üzere “gerçekten etkileyici” ve “çok iyi” diyerek övdü ve Parlamento’da “büyük bir çoğunluk” tarafından benimseneceğini öne sürdü.

Euronews’e konuşan Mandl, “Düzgün ve iyi bir düzenleme yapacağımızdan eminim” dedi.

Öte yandan, İtalyan sosyalist Cecilia Strada, Komisyon’un göçmenlerin “hiçbir bağlantılarının olmadığı ve potansiyel olarak sonsuza kadar kalabilecekleri” ülkelere transferini sağlamak için yasal tanımları değiştirmesini eleştirdi.

Strada, “Bu, bizim gitmek istediğimiz yol değil,” dedi.

Tüzük ayrıca, kararların doğrudan uygulanabilmesi için üye devletler arasında sınır dışı kararlarının karşılıklı olarak tanınmasını öngörüyor.

Kaynak: Euronews Türkçe: https://tr.euronews.com/my-europe/2025/03/11/ab-uzak-ulkelerde-sinir-disi-merkezleri-kurmak-icin-zemin-hazirliyor